Missie
Het ultieme doel van New Science of Mental Disorders (NSMD) is het verbeteren van de behandeling van psychische problemen.
Onze missie:
betere behandeling
Het ultieme doel van New Science of Mental Disorders (NSMD) is het verbeteren van de behandeling van psychische problemen. Daarvoor is allereerst een beter begrip nodig van ziektebeelden als depressie, angststoornis, verslaving, eetstoornis enzovoort. 1 op de 4 volwassenen en 1 op de 10 kinderen heeft op een gegeven moment last van een psychische ziekte, maar de behandeling is in nog niet de helft van de gevallen langdurig succesvol. Wij denken dat dit mede komt door de manier waarop er tot nu toe wordt aangekeken tegen deze problemen.
Onze visie: het netwerk van symptomen vormt de stoornis
Wij delen een nieuwe kijk op psychische problemen, die verder gaat dan de categorieën uit het psychiatrisch handboek DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders). De DSM volgt het medische model dat uitgaat van een diepere oorzaak die alle symptomen van een psychische ziekte zou kunnen verklaren. Volgens ons model vormen de diverse symptomen die iemand heeft, de werkelijke stoornis. Door deze in kaart te brengen, maar ook hoe ze met elkaar interacteren (onder invloed van gedrag, gedachten, hersenactiviteit en relaties met anderen) denken we betere behandelingen te kunnen ontwikkelen. We gaan ervan uit dat het netwerk van symptomen dat iemand heeft vaak transdiagnostisch van aard is, dat wil zeggen: het past meestal niet per se binnen één bepaalde diagnose zoals we die tot nu toe hanteren. Behandeling zou op zo’n (transdiagnostisch) netwerk van symptomen gericht moeten zijn, waarbij netwerken per individu verschillen.
Een praktisch voorbeeld
Voor het ziektebeeld ‘depressie’ hanteert de DSM 9 symptomen. Wanneer je minimaal 5 van de 9 symptomen hebt, luidt de diagnose ‘depressie’ en dan volgt meestal een gestandaardiseerde behandeling voor depressie. Maar persoon A kan vijf andere symptomen hebben dan persoon B. En wellicht heeft A ook nog een verslavingsprobleem en is B erg angstig. Het zou zomaar kunnen dat beide personen een vergelijkbare behandeling krijgen volgens een ‘depressieprotocol’. Door niet de diagnose, maar het individuele netwerk van symptomen centraal te stellen en leidend voor een behandeling te maken, denken we het individu een betere behandeling te kunnen geven. Dit zou immers betekenen dat persoon A een andere behandeling zou krijgen dan persoon B, gericht op zijn eigen persoonlijke symptoom netwerk.